Aan de vaders die ik blijf ensceneren

Het wrak van een zeilboot, een uitgestrekt ijslandschap op de achtergrond en een bemanning van wanhopige overlevenden. S 62° 58’, W 60° 39’ begint met een onmogelijke en angstaanjagende situatie: overleven. Teruggaan naar het leven dat ze kenden. Het is onduidelijk hoe ze vast zijn geraakt. Hun GPS-coördinaten – S 62° 58’, W 60° 39’ – geven hun precieze locatie aan in het arctische water van Deceptioneiland. Maar voordat we enig antwoord krijgen, spreekt een performer zijn regisseur aan. Het verhaal valt uiteen om iets anders te tonen, een kwetsbaar trauma dat het oeuvre van de regisseur heeft gevoed. Een trauma dat de performers niet meer willen spelen.

In Franck Chartiers nieuwste creatie komt fragiliteit op de voorgrond te staan. Een zoektocht naar waarheid en authentieke emoties brengt iedereen voorbij hun limieten. De performers leggen hun emoties en levens bloot, maar vechten ook tegen de druk van de regisseur om nog dieper te graven. Na jaren van opoffering, vrijwillig of gedwongen, beginnen ze zich af te vragen wat er zou gebeuren als ze zouden weigeren. Fictie en werkelijkheid worden verscheurd in een poging om te ontsnappen aan de vicieuze cirkels van geweld. Performers proberen een revolutie in gang te zetten, een einde aan alles, een nieuw begin. Maar dat zou wel eens een zoveelste fictie kunnen zijn.

In een voortdurend terugspoelend en herhalend proces van het repeteren van trauma, tegen de achtergrond van een onverbiddelijk Arctisch landschap, raakt S 62° 58’, W 60° 39’ nieuwe discussies aan over wat we vandaag de dag op het podium willen creëren. Is dit de enige manier dat we onze trauma’s kunnen verwerken? Welke poëzie willen we achterlaten? Welke boodschap? Of zouden we eigenlijk voor een keer eens moeten stoppen met creëren? Moet de regisseur het allemaal loslaten?